مریم غضنفری: روابط عمومی ورسانه به عنوان دو عنصر کامل کننده یکدیگر در کنار هم به ایفای نقش می‌پردازند،به شکلی که هردو برای رسیدن به اهداف موردنظر به یکدیگر نیازمندند .رسانه ها به دلیل ماهیت جستجوگری و کشف حقیقت و آشکار ساختن آن برای جامعه و روابط‌عمومی‌ها نیز برای اطلاع‌یابی از بازخورد پیام‌ها و دیدگاه‌های مخاطبان سازمان متبوعشان ،در واقع کارکردهای مشترکی دارند و این اهداف هم سو قرابت و همکاری را بین اصحاب رسانه و مدیران روابط‌عمومی به وجود آورده است.

ایران و جهان در ستون هنر هشتم ،تلاش دارد موضوع روابط‌عمومی را از دیدگاهی تازه‌تر و رویکردی چالشی مورد تحلیل و بحث قرار دهد و با مصاحبه با صاحب نظران ،پیش کسوتان و مدیران و اساتید روابط عمومی نظیر ، استاد عباس زاده، غلامرضا کاظمی دینان ،سید شهاب سید محسنی،محمد رضاغفوری ، هوشمند سفیدی طی شماره‌های گذشته بر مبنای رویکرد لایروبی روابط عمومی‌های کشور رهیافتی برای برون رفت از وضعیت سکون و بی تاثیری برخی روابط عمومی ها ایجاد نماید .

بر همین اساس با یکی از مدیران و اساتید صاحب نام این رشته تماس گرفتم و با معرفی خود و نام و اهداف نشریه درخواست انجام مصاحبه ای کوتاه را داشتم ، او با اشاره به اینکه از انتشار نشریه ایران و جهان با خبر بوده اظهار داشت سوالات مورد نظر برای وی ایمیل شود ،من نیز با توجه به اینکه این روال انجام مصاحبه معمولاً یا به نتیجه نمی‌رسد و یا اینکه مدت زمان زیادی تا حصول نتیجه و دریافت پاسخ ها صرف می‌شود لذا از وی خواهش کردم در یک مصاحبه تلفنی کوتاه ،به سوالات من پاسخ داده شود ، اما وی گفت: به لحاظ اینکه شیوه ی کار او با سایر خبرنگاران نشریات نیز بر همین منوال بوده ، در اسرع وقت پاسخ سوالات من را برایم ایمل می‌کند .

البته در مدت زمان کوتاهی بعد از این گفتگو ها وقتی لیست ایمیل هایم را چک کردم متوجه شدم او به قولش عمل کرده و من نیز بخاطر این خوش قولی و سرعت و دقت نظر او را ستودم . 

پس از ارسال مطلب برای تنظیم مصاحبه متن دریافتی را مطالعه و احساس کردم قبلاً بخش‌هایی از این گفته ها و مطالب را خوانده‌ام و گزیده‌ای از متن را در گوگل جست و جو کرده و متوجه شدم مطلب ارسال شده ، قرابت فراوانی با مصاحبه های قبلی در یکی از نشریات منتشر شده دارد. شما جای من بوید چه می‌کردید ؟ آیا باید همان مطلب را در نشریه به چاپ می‌رساندیم ؟ مخاطبان ما که در حال حاضر گروه های خاص و مدیران و صاحب نظران روابط عمومی هستند ،در این رابطه چه قضاوتی می‌کردند ؟ 

اینکه مدیران و صاحب نامان روابط عمومی که خود را اتاق فکر سازمان ها می‌دانند لحظه ای کوتاه برای تولید و ارائه یک فکر تازه وقت صرف نکنند ،چگونه می‌توان به آینده دانش این هشتمین هنر در ایران ، امید وار بود و آیا فقط برگزاری همایش ها و سمپوزیوم‌ها و سخنرانی های زیبا و شنیدنی از صاحب نامان و اساتید این رشته می‌تواند در اعتلای جایگاه روابط عمومی های کشور و تحقق واقعی اهداف آن تاثیر گذار باشد؟!