حمایت، نظارت و ارشاد سه اصل پذیرفته شده‌ی دولت‌ها نسبت به بخش خصوصی اما در عمل این است دخالت و رقابت دو اصل به یادگار مانده از دولت‌ها هستند.

در 8 سال گذشته بر این باور بودیم که شاید به واسطه‌ی برخی محدودیت‌ها، که مجالی برای بسط آن نیست، بخش خصوصی توانسته اصطلاحاً دست روی زانوی خود بگذارد و راه خوداتکایی را کشف کند اما این زمزمه وجود دارد که نکند در دولت تدبیر و امید هم مثل دولت اصلاحات رفاقت دولت با بخش خصوصی در نهایت به بلع بخش خصوصی بیانجامد و اقتصاد پنگوئن وار ایران را فربه‌تر کند.

سیده فاطمه مقیمی را بانوی مقتدری از بخش خصوصی می‌دانم از خوبی هایش همین بس که نام او را هر روز در رسانه‌ها نمی‌خوانم. به نظرم می‌رسد که به جای گفتار به کردار می‌اندیشید.

از او پرسیدم با توجه به سخنان رئیس جمهور منتخب و نوید همکاری دولت و بخش خصوصی، تأثیر این نزدیکی چه خواهد بود؟

خوشبختانه در نشست‌هایی که پس از انتخابات صورت گرفته است روحانی صحبت‌هایی داشت که ما را بیشتر امیدوار کرده است.

نگاه کارشناسانه‌ی بخش خصوصی باید در تصمیمات دولت لحاظ شود. تجربیات این بخش در اجرا به کشور کمک می‌کند.

در ادامه این گفت و گوی کوتاه از وی پرسیدم برای برون رفت ازاین وضعیت چه راه‌کارهایی را پیشنهاد می کنید؟ 

تنظیم شرایطی که تجارب بخش خصوصی به کار گرفته شود؛ دولت به عنوان سکان دار و بخش خصوصی مانند پاروزن عمل کنند. دولت می‌باید که کوچک تر شده عرصه را در اجرا به بخش خصوصی واگذار کند.منظور از این بخش خصوصی بخش خصوصی واقعی است. چون در 4 سال گذشته واگذاری‌هایی که طبق اصل 44 صورت گرفته عمدتا شرکت‌های دولتی را شبه دولتی کرده است.

چگونه می¬شود جلوی تبدیل شرکت‌ها به شبه دولتی را گرفت؟

ما اصطلاحی به کار می‌بریم با عنوان تحریم‌های داخلی.

تحریم‌های داخلی در واقع مقررات دست و پاگیری هستند که نمی‌گذارند تجارت در داخل به خوبی انجام شود. 

در واقع با حذف این مقررات و شفاف سازی صحنه‌ی اقتصادی می‌توان به خصوصی سازی صحیح کمک کرد. تحریم داخلی در کنار تحریم خارجی قرار دارد و هر دو باید با مکانیزم‌هایی برطرف شوند.

از مقیمی پرسیدم در سال‌های گذشته بخش خصوصی به سمت آموزش و دریافت اطلاعات رفت. حال توقع بخش خصوصی از دولت چیست؟

بخش خصوصی توقعی جز نظارت ندارد. ما به پول احتیاج نداریم. اگر شرایطی فراهم شود که بتوانیم سرمایه‌ها را به دور از مقررات دست و پاگیر به سمت موردنظر هدایت کنیم، می‌توانیم تولید را به مرحله‌ی خوبی برسانیم.

سخنان وی در این بخش با این پرسش ادامه یافت: پیشنهاد دیگری دارید؟ 

بحث شورای گفت و گو که در دولت نهم و دهم مطرح بود به سرعت عملی شود. انتظار من این است به محض تشکیل دولت، این شورا تشکیل شود و نمایندگان بخش خصوصی بتوانند با هم تبادل نظر کنند.

زمانی که تنظیم گفت و گو را تمام می‌کردم، یاد این مطلب افتادم که در سال 90 از hbr (Harvard business Review) ترجمه کردم. مطلب کوتاه و جالب بود. عنوان مطلب لزوم به کارگیری تجارب بخش خصوصی در هدایت کشورها بود.

به نظر می رسد که اگر کشور را بیشتر به مانند یک بنگاه اقتصادی ببینیم، تعاملات را بر مبنای آنچه در درون یک شرکت بزرگ می‌گذرد پایه ریزی کنیم و از تجربیات بخش خصوصی که حاصل سال‌ها تلاش و هزینه است بهره بگیریم، کشورها را بهتر می‌توانیم مدیریت کنیم. این همان صحبتی است که خانم سیده فاطمه مقیمی در ابتدای گفت و گوی در مورد استفاده از تجارب بخش خصوصی در تصمیمات کشوری بیان کردند. این زن کارآفرین در پایان این گفت و گو عنوان کرد: که ما عجله‌ای نداریم ولی برای رسیدن به نقطه‌ای دیگر باید با تلاش از روز اول شروع کنیم و امیدوار باشیم.