اسماعیل باستانی: در کنارمان جاده‌های یک طرفه‌ی زیادی می بینیم که به ناکجاآباد ختم می‌شود. گویا راه بازگشتی برای این جاده‌ها ساخته نشده است، مگر نه این که واقعیت؛ جاده ای 2 طرفه و تعاملی دوسویه است؛ شاید این روزها بتوان روابط عمومی هایی را سراغ گرفت که هنوز در یک جاده‌ی یک طرفه قرار دارند.

روابط عمومی که با گذشت بیش از نیم قرن هنوز برخی از آنها اندر خم یک کوچه اند. مشکل اینجاست که این واحد ساخته شد برای سخنگو بودن و انگار قرار نیست کسی گوشی هم داشته باشد. وقتی در کنار یکی از متخصصان روابط عمومی این صحبت ها را مثل نوار پشت سر هم به زبان می آوردم ؛ مهدی باقریان هم با لبخند و تکان سر خداقوت می گوید و تاییدم می کند. باقریان متخصص روابط عمومی، مشاور و مدرس این حرفه است. فردی با موهای سفید که این سفیدی نه از سر پیری بلکه بیانگر تطابق بین دیده و فکر او در این عرصه است. کتاب و مقالات فراوانی در این زمینه نیز نگاشته و البته در این وادی هم عضو هیات مدیره انجمن متخصصان روابط عمومی ایران است. روابط عمومی و دست اندرکارانش هم دنیای جالبی دارند مانند بقیه صنوف که هر صنف برای خودش دو و بعضا سه انجمن، اتحادیه و... دارد، گویا در صنف روابط عمومی که صنف تعامل و ارتباط هم هست ما هنوز بلد نیستیم زیر یک چتر کار مشترک تیمی کنیم! از این صنف دیگر انتظار چنین فرآیندی را نداریم.

با اینکه روابط عمومی علم نویی است و دلالت بر توسعه یافتگی دارد انتظار کار تیمی از این جامعه شاید کمی بیشتر است. ولی به هر حال مهدی باقریان انسان سرشناسی دراین حوزه است و ایده های جالبی دارد. معتقد است در ایران هنوز درک درستی از روابط عمومی وجود ندارد، تصور عموم این است روابط عمومی نوعی تجارت است او ادامه می دهد که روابط عمومی نوعی صنعت است و ادعای جالبی در این زمینه دارد که این سخن برای من قابل قبول و دوست داشتنی بود چون به نظر پیش و نه یک ترکیبه که هویت ترکیب رو می سازد. باقریان دستی در موهای سپیدش می کشد و با لحنی که از روی سال ها تجربه در این صنف به دست آورده عنوان می کند که متاسفانه به علت اینکه بیش از 90 درصد روابط عمومی ها در ایران دولتی است هنوز جایگاه درستی برای آن به دست نیامده است. مسوول یا مدیر روابط عمومی به جای اینکه با درک و نگاه علمی و تعاملی و آینده نگر سازمان متبوعش رو راهبری کند سعی دارد نگاهش را با مدیر سازمان منطبق سازد.

او می گوید حتی مطالعات از زمان مشروطه تاکنون بیانگر این است که الگوی روابط عمومی در ایران بیشتر جنبه تبلیغی دارد تا جنبه تعاملی و علت هم عدم درک درست از علوم پایه است تا رفتار عینی.

ابتدای این گفت و گوی ذهنم برای مدیریت بحث این بود که باقریان را به سمتی ببرم که بتوانم این پرسش را مطرح کنم که چرا روابط عمومی زیر مجموعه بازار یابی نیست؛ متخصصین علم بازاریابی معتقدند که روابط عمومی یکی از بازوهای محور انسجام ارتباطات بازاریابی است برای همین زمانی که بحث به سمت علم ذهنی و رفتار عینی رسید فرصتی بود برای اینکه این سوال رو مطرح کنم، با کلامم همسو نبود جواب داد که بحث ما روابط عمومی یکپارچه است نه روابط عمومی وابسته، می گفت علم امروز روابط عمومی بر استقلال آن تاکید دارد دانش امروز بر روابط عمومی یکپارچه معطوف است و برای رسیدن به این هدف هم باید در کمپین های روابط عمومی فرایند داشته باشیم، مشکل ما در روابط عمومی ها این است که فرایندمحور نیستیم به عبارتی مقدمه و مؤخره کار معلوم نیست و به واسطه آن قابلیت ارایه کارنامه در انجام آن کمپین ها وجود ندارد. البته در چند سال اخیر به واسطه ورود بخش خصوصی و گسترش فعالیت آنها در عرصه های اقتصادی وضعیت روابط عمومی در کشور جهش مناسبی داشته است اما از نظر من یکی از مهمترین عوامل جهش مطلوب روابط عمومی انتخاب مدیران و تصمیم گیران کلان و میانی اجرایی با مهارت های ارتباطی است.