تاکید او زمانی معنا و مفهوم به خود گرفت که به نظر می رسد ریل گذاری صنعت بیمه مقصد دیگری را هدف گرفته است.

تا پیش از این نطق مقام عالی وزارت اقتصاد سنگر گیری ها در صنعت بیمه بر گسترش بازار فروش بر خط متمرکز بود و در یک قالب سنتی گسترش ضریب نفوذ بیمه مطابق برنامه توسعه. تحریم ها وحبس 500 میلیارد دلار ریسک در کشور از جمله دیگر آورده های مدیریتی صنعت عنوان شد.

اما وزیر اقتصاد خط بطلانی کشید بر تمامی آن نگرش ها . او صراحتا نگرش هوشمند را مطالبه خود از صنعت بیمه عنوان کرد و خواستار شناسایی مدیران تحول گرا و اتکا هرچه بیشتر نهاد ناظر به این مدیران شد.

مدیرانی که هم نیازهای صنعت را بشناسند و هم قدرت تحلیل در حوزه آینده پژوهی داشته باشند.

از سوی محسن رضایی معاون اقتصادی رئیس جمهور نیز  نیز در سخنرانی خود به دو نکته کلیدی مناسب رویدادهای امروز صنعت اشاره کرد. موضوع نرخ ها و بحث شراکت و نظارت در صنعت.

بررسی رویکردهای این دو مقام ارشد در مهم ترین رویداد بیمه ای کشور بر ضرورت بیش از پیش تغییر نگرش و هدفگذاری تاکید دارد.

صنعت بیمه که متولی مدیریت ریسک در کشور به شمار می رود این روزها به شدت درگیر رقابت و جنگ قیمت در درون خود است. مصائب تئوری نمایندگی که مدیران ارشد را در تقابل میان منافع زودهنگام صاحبین سهام و خواسته های مشروع مشتریان قرارداده از یک سو و مصائب سندرم صندلی گهواره ای که سازمان های با ساختار عمودی عاری از خلاقیت را درگیر حواشی ساخته از سوی دیگر سبب خلق بحرانی به نام «خودخوری» در صنعت شده است.

با چنین رویکردهای کوتاه مدتی مدیران نه تنها مجالی برای سرمایه گذاری و نگرش بلند مدت ندارند بلکه از شرایط تحریم کشور و تجمع ریسک های محبوس داخلی و عدم بهره گیری از سرمایه گذاری های ملی در نهادی مانند ایشن ری نیز غافلند.

بر همین اساس به نظر می رسد مطالبه احسان خاندوزی و کدهای معاون اقتصادی رئیس جمهور مبنی بر خروج صنعت از بخشی نگری و روزمرگی و ارتقا در شاخص های اقتصاد ملی همراه با  توجه و تمرکز بر هوشمند سازی اخلاق گرا لزوم تغییر عاجل و کامل نگرشی در حوزه برنامه ریزی و اجرا در صنعت بیمه است، چراکه با وضع موجود بازتعریف مدیریت ریسک در کشور با ناکارآمدی مواجه شده و مفهوم مولفه ای به نام «بیمه» را دچار فرسایش خواهد کرد.

باید توجه داشت که موقعیت جغرافیایی از یک سو و حوادث و بلایای طبیعی از سوی دیگر سبب شده که در سال های اخیر بیمه گران خسارت های قابل توجهی را متحمل شوند. فرسودگی و استهلاک صنایع و عدم نوسازی برخی صنایع مادر مانند گروه های پالایشی و پتروشیمی و عدم توجه به ارزیابی صحیح ریسک های تجاری و مالی زنگ خطری است که  می تواند خواب را بر هر بیمه گری حرام کند.

و کلام آخر اینکه تنها راه برون رفت از چنین بحرانی تغییر نگرش و پایان دادن به روند رقابت ها و برخی حلقه های ناکارآمد مدیریتی است.