ایران و جهان - تمدید رشته اجباری ثالث به روزهای پایانی خود نزدیک می شود و مجلس اصلاحیه جدید قانون بیمه شخص ثالث، را در دست بررسی دارد اما یکی از مهمترین مواردی که در سال های اخیر مورد توجه بیمه گزاران و البته صنعت بیمه قرار گرفته، تعیین حق بیمه بر اساس نظام ارزیابی ریسک (مجازات و پاداش) راننده و خودرو است که می تواند با بهره‌گیری از تجربه سایر کشورها طراحی شود.

به گزارش ایران و جهان به نقل از تسنیم، در کشورهای مختلف رویکردهای متفاوتی در تعیین حق‌بیمه بیمه شخص ثالث خودرو در نظر گرفته می‌شود. برخی از بیمه‏ گران در تعیین تعرفه‏ ها به‌طور کامل مشخصات بیمه‌گذار و وسیله نقلیه موضوع بیمه‌نامه را در نظر گرفته و حق‌بیمه را با در نظر گرفتن نوع وسیله نقلیه، شرایط فردی و سوابق خسارتی وی درگذشته تعیین می‌کنند.

بررسی تجربیات دیگر کشورها نشان می‏دهد به منظور شناسایی و تنبیه رانندگان پر ریسک و تشویق رانندگان کم ریسک، لازم است بیمه نامه شخص ثالث اصالتاً بنام فرد (راننده) یا رانندگان صادر شود و سوابق رانندگی فرد مبنای محاسبه حق بیمه قرار گرفته و در نتیجه مشخصات وسیله نقلیه، عامل ثانویه در تعیین میزان حق‌بیمه باشد.

با اعمال این روش، هر شخص بر مبنای سوابق رانندگی خود مستوجب تخفیف عدم خسارت (کاهش حق بیمه یا تشویق) و یا جریمه داشتن خسارت (افزایش حق بیمه یا تنبیه) خواهد بود.

بررسی‌های‌صورت گرفته نشان می‌دهد در کشورهایی نظیر اتریش، بل�?یک، سوئیس، آلمان، دانمارک، فرانسه، یونان، ایتالیا، �?اپن و کرواسی مدلی تحت عنوان سیستم پلکانی پاداش- جریمه در تعیین حق بیمه شخص ثالث مورد استفاده قرار می‌گیرد به این ترتیب که در این سیستم بیمه‌گذار مجاز به اعلام حداکثر 4 خسارت در طول سال به بیمه‌گر است.

همچنین به ازای هربار اعلام خسارت، مشمول پرداخت جریمه و افزایش حق بیمه حداکثر تا 300 درصد حق بیمه پایه خواهد شد و در صورت عدم اعلام خسارت طی سال‌های استفاده از پوشش بیمه‌ای مشمول تخفیف حق بیمه حداکثر تا 60 درصد حق بیمه پایه خواهد شد.

درصورتی که دارنده وسیله نقلیه ای که برای اولین بار بیمه‌نامه خریداری نموده ( در بدو ورود به صنعت بیمه) و فاقد سابقه بیمه‌ای باشد، در طبقه (12) قرار گرفته و لازم است کل حق بیمه پایه را پرداخت نماید. طبقات بالاتر ( از 13 تا 22 ) برای بیمه‌گذاران پر خطری است که یک تا چهار مرتبه در سال خسارت داشته و به تدریج به طبقات بالاتر انتقال می‌یابند (ریسک آنها افزایش می‏یابد).

این بیمه‌گذاران مشمول پرداخت جریمه‌ از ده درصد تا سه برابر حق بیمه پایه (300درصد) می‌شوند. بیمه‌گذاران کم ریسک که رفتارهای ترافیکی مناسبی داشته و دارای حسن سوابق رانندگی باشند در طبقات پایین‏تر ( بین 11 تا صفر ) قرار گرفته و در مقابل از پنج تا شصت درصد تخفیف به واسطه عدم اعلام خسارت به بیمه‌گر بهره‏مند می‌شوند.

مهمترین مزیت مدل این است که افزایش میزان جریمه یا تخفیف به تعداد موارد خسارت اعلام شده در طی یکسال بستگی دارد. و تمام عوامل فردی مؤثر در تعیین حق بیمه در صورت وقوع خسارت قابل اعمال بوده است. به این ترتیب برای هر شخص بیمه‌گذار در سال اول صدور بیمه‌نامه (بدون وجود هرگونه سابقه بیمه‌ای قبلی) پنج حالت در طی یک سال قابل پیش‌بینی است.

حالت اول، نداشتن خسارت در طول سال است که باعث کاهش ریسک نسبت به سال قبل (نزول یک رتبه‏ای طبقه) و تعلق تخفیف عدم خسارت به میزان 5درصد می‏شود. در حالت دوم که داشتن یک خسارت در طول سال است، بیمه گذار مشمول جریمه شده و طبقه وی نسبت به سال قبل 2 پله بالاتر رفته و با قرار گرفتن در طبقه 14 حق بیمه او نسبت به سال قبل 25 درصد افزایش یافته و 125درصدحق بیمه پایه را پرداخت می کند.

داشتن2 بار خسارت در طول سال حالت سوم است که بر مبنای آن طبقه فرد نسبت به سال قبل 4 پله بالاتر رفته و با قرار گرفتن در طبقه 16، حق بیمه او نسبت به سال قبل60درصد افزایش یافته و 160درصد حق‌بیمه پایه را پرداخت می‌نماید.

داشتن 3 بار خسارت در طول سال حالتی است که طبقه فرد نسبت به سال قبل 7 پله بالاتر رفته و با قرار گرفتن در طبقه 19، حق بیمه او نسبت به سال قبل 100درصد افزایش یافته و معادل 200درصد حق بیمه پایه را پرداخت می کندو درنهایت داشتن 4 بار خسارت در طول سال باعث می شود طبقه فرد نسبت به سال قبل 10 پله بالاتر رفته و با قرار گرفتن در طبقه 22، حق بیمه او نسبت به سال قبل 200درصد افزایش یافته و باید 300درصد حق بیمه پایه را پرداخت کند.