گروه بیمه-شکاف میان مجری و ناظر در صنعت بیمه به حدی نمایان شده که یا معیارهای نظارت دیگر با شرایط اقتصادی کشور منطبق نیست و یا پرداختن به خواسته های کلیه ذی نفعان در شرکت ها مجریان را از معیارهای نظارت فعلی کمی دور می کند.
اما واقعیت امروز این است که انحراف معیار اجرا و نظارت دیگر به مرحله بروز اختلافات عیان میان بیمه مرکزی و شرکت ها رسیده است.
اگر بپذیریم هیات اجرایی در شرکت های بیمه مجری خواسته های سهام داران هستند، باید نتیجه گرفت که این اختلاف ایجاد شده که امروزه در جامعه بیمه ای با نمره منفی شناسایی می شود در واقع اختلاف میان ناظران بیمه مرکزی و سهام داران شرکت های بیمه است. ادامه همین رویکرد با پذیرش اصل «ترسو بودن سرمایه» سبب خواهد شد که به زودی شاهد مهاجرت سرمایه های حبس شده در این صنعت به سایر بازارها باشیم و آن چه باقی می ماند صنعتی است که از آن پس مجبور خواهد بود برای تامین مالی به منابع گران اقتدا کند و عملا ریسک های مالی خود و بیمه گذاران را افزایش دهد.
اساسا «نظارت» بر مدیریت هر جامعه ای یک اصل پایه ای است اما باید پذیرفت که ذیل این اصل «جاذبه» مهم ترین رکن اجرایی آن است. در دنیایی که وارد نسل چهارم انقلاب صنعتی شده است، باید پذیرفت که «نظارت» دیگر یک «هنر» است تا «ابزار»، چراکه اگر هنرمدانه به مقوله «نظارت» پرداخته نشود جنبه دافعه آن بر جاذبه غلبه کرده و جامعه مورد نظارت را با آسیب های جدی و ریسک های متعدد روبه رو میشود.
بررسی صورت های مالی شرکت هایی که مدیران آنها از میان اعضای هیات عامل بیمه مرکزی انتخاب شده اند نشان می دهد که در این شرکت ها نیز مواردی از عدم تطابق عملکرد با آئین نامه ها و بخشنامه های بیمه مرکزی و شورای عالی بیمه وجود دارد، در حالی که ناظرین دیروز از هر فرد دیگری بیشتر به قوانین اشراف دارند، پس چه می شود که صورت های مالی آنها نیز از موارد عدم تطابق خالی نیست؟
به نظر می رسد هیات عامل بیمه مرکزی نیز به نوعی خود گرفتار فرآیند معیوب نظارتی در این نهاد شده و بی انصافی است اگر تمام عملکرد این کمیته نظارتی را بر گردن اعضای این هیات بیاندازیم، زیرا اگر ناظر میدانی، با اقتدار، دانش و درایت قواعد نظارتی را به هنگام به سرانجام برساند، دیگر لازم نیست بررسی عملکرد شرکت ها به هیات عالی ای واگذار شود که وظیفه اصلی آن سیاست ورزی و خط مشی گذاری دقیق در حوزه حکمرانی بیمه است.
بنابراین می طلبد که ناظران باهوش و مسلط به شرایط، پیش از آنکه قیچی امتیاز دهی را بر عملکرد مدیران اجرایی شرکت های بیمه فرود آورند، مدبرانه نسبت به شناسایی حفره های سیستم نظارت اقدام کنند که ضمن خلق حداکثری حس «نظارت پذیری» قواعد نظارتی را هم اجرایی کنند.
با این حال، بررسی دستورالعمل کمیته ارزیابی عملکرد کارکنان کلیدی صنعت بیمه نشان میدهد که تمرکز بیش از حد بر معیارهای کمی و نمرهدهی، ممکن است مدیران دارای خلاقیت و توان مدیریتی بالا را از رقابت حذف کند، این نظام ارزیابی همچنین میتواند روند نوآوری و ریسکپذیری مدیران کلیدی را محدود کند.