رقابت بر سر ریاست اتاق بین آقای شافعی و خوانساری بسیار تنگاتنگ بود. تحرکات هر دو قبل از رای گیری موید این مسئله است.شنیده ها حاکی از آن است که شب قبل از روز رای گیری هر دو کاندید با برگزاری جلساتی در هتل لاله آخرین تلاش خود را جهت کسب آرای بیشتر انجام دادند. اما در نهایت شافعی پیروز صحنه شد.

برخی معتقدند که انتخاب آقای شافعی به سبب عملکرد خود ایشان نبوده بلکه برگ برنده آقای شافعی در مقابل خوانساری، آقای نهاوندیان بود. طبق اخبار رسیده از اتاق، آقای نهاوندیان برای افزایش رای آقای شافعی با روسای اتاقپ های شهرهای مختلف جلسه برگزاری کرده و صراحتا نظر خود مبنی بر ریاست آقای شافعی را اعلام نموده است.

انتخاب آقای شافعی شاید به یک معنا این طور باشد که اعضای اتاق به شدت به قدرت وابسته هستند. به این اعتبار نهاوندیان با درایت و هوشیاری توانست نرفته خود را به اتاق بازگرداند. با نگاهی دقیق تر به عقبه هر دو کاندید می توان دریافت که رقابت آقایان شافعی و خوانساری صرفا رقابت دو فرد نبوده بلکه رقابت جریان های سیاسی حاکم در اتاق است. آقای شافعی به نوعی نماینده جریان سنتی موسوم به مجمع فعالان توسعه است. این جریان که طرفدارانی از جمله میر محمد صادقی داراست، معتقد به حفظ ساختار کنونی اتاق است.

در طرف دیگر آقای خوانساری نماینده دو جریان دیگر اتاق معروف به جریان خواستاران تحول و جریان میانه مدرن است. گروه اول از اصلاح طلبان هستند که از سال 1381 با روی کار آمدن آقای بهزادی آغاز به فعالیت کردند. گروه دوم نیز موسوم به پیشگامان اقتصاد کشور می باشد از رویکرد معتدل تر و میانه روتری نسبت به دو جریان برخوردار است. آقای عسگراولادی نیز از حامیان این جریان است. لذا رقابت شافعی و خوانساری، رقابت بر سر مدرن ها و سنتی ها بود.

هرچند که مدرن های اتاق انتقاداتی از جمله شفافیت در عملکرد و امور مالی، مدیریت دولتی و تنبل حاکم بر اتاق را به ریاست قبلی اتاق و عملکرد جریان منتسب به وی را وارد می کنند اما باید دید که آقای شافعی چگونه خواهد توانست هم به مطالبات هم حزبی های خود و هم احزاب دیگر جامه عمل بپوشاند