تونی بلر معمولاً در مقابل جمعیت آرامش و چهرۀ کاریزماتیکش را حفظ می‌کرد. اما در آوریل ۲۰۰۵ به‌وضوح می‌شد دید که مواجهه با یک خانم از یکی از استودیوهای تلویزیونی لندن او را به‌کلی به هم ریخته است. بلر، در دوران هشت‌سالۀ تصدی پست نخست‌وزیری بریتانیا، مأموریت داشت تا سطح خدمات بهداشت عمومی را ارتقا دهد. خدمات بهداشت عمومی (ان.اچ.اس) یکی از محبوب‌ترین سازمان‌ها در کل بریتانیا است که درعین‌حال بیش از همه تمسخر می‌شود و مغفول‌مانده‌ترین سازمان نیز است، سازمانی که ویژگی‌های منحصربه‌فرد و ناکارآمدی‌های خاص خود را دارد. در آن زمان، صدای همه درآمده بود از اینکه نمی‌شد، در بازۀ زمانی قابلِ‌قبول، از دکترها وقت گرفت؛ غالباً به بیماران گفته می‌شد که باید برای اولین وقتِ خالی چند هفته منتظر بمانند. دولت بلر، که محل اجتماع فن‌سالارهای کاردُرست بود، تصمیم گرفت برای حل این مشکل هدفی تعیین کند: برای دکترهایی که حداکثر طی ۴۸ ساعت از زمان درخواست بیمار را به حضور بپذیرند مشوق‌های مالی در نظر گرفته خواهد شد.

این برنامه به نظر منطقی می‌آمد. اما آن روز حضار از مشکلی باخبر بودند که از چشم بلر و دولتش مخفی مانده بود. درحالی‌که مصاحبه به‌صورت زنده از تلویزیون پخش می‌شد، دایانا چِرچ با خونسردی برای نخست‌وزیر توضیح داد که دکترِ پسرش خواسته در یکی از روزهای هفتۀ آینده آن‌ها را ببیند و بااین‌حال درمانگاه به آن‌ها گفته است که حداکثر می‌تواند ۴۸ ساعت زودتر از زمان ملاقات درخواست آن‌ها را ثبت کند. چون درغیراین‌صورت پزشکانِ آنجا از آن پاداش محروم می‌مانند. چنانچه چِرچ می‌خواست از دکتر پسرش برای هفتۀ آینده وقت بگیرد، مجبور بود تا روز قبلش صبر کند و سپس ساعت ۸ صبح تماس بگیرد و مدت‌ها پشت خط منتظر بماند. تا پیش از برقراری تشویق‌ها، دکترها نمی‌توانستند از یک حدی زودتر وقت بدهند؛ بعد از آن، دلشان نمی‌خواست از یک حدی دیرتر وقت بدهند.

مجری پرسید: «شما خبر نداشتید؟».

بلر پاسخ داد: «من خبر نداشتم».

مجری رو کرد به حضار و پرسید: «کس دیگری هم این تجربه را داشته است؟».

آشوبی به پا شد. اعتراض‌ها بالا گرفت، بلر به تِتِه‌پِتِه افتاد و یک ملت دیدند که چگونه رهبرشان، به‌خاطر مشکل رایجی به نام جوردرنیامدن حساب‌وکتاب‌ها، کنترلش را از دست داد.

بلر و مشاورانش اولین کسانی نبودند که در اهدافشان حسن‌نیت دارند اما به‌واسطۀ همان اهداف به دردسر می‌افتند. هرگاه تلاش کنید دنیای واقعی را مجبور به انجام کاری کنید که با عدد و رقم قابل‌اندازه‌گیری است، با پیامدهای ناخواستۀ زیادی مواجه خواهید شد. دو کتاب جدید در حوزۀ داده‌ها و آمار به همین موضوع می‌پردازند: حساب‌کردن^۱: چگونه از اعداد برای تعیین اهمیت استفاده می‌کنیم (انتشارات لایورایت)، نوشتۀ دبورا استون، که ما را از خطرات ناشی از تکیۀ بیش‌ازحد به اعداد آگاه می‌کند، و کتاب کارآگاهِ داده‌ها (انتشارات ریورهِد)، نوشتۀ تیم هارفورد، که روش‌هایی را نشانمان می‌دهد برای اجتناب از تله‌های موجود در دنیایی که بر مبنای داده‌ها مدیریت می‌شود.

هر دو کتاب زمانی منتشر شده‌اند که قدرت خارق‌العادۀ داده‌ها هیچ‌گاه به این اندازه مشهود نبوده است. همه‌گیری کووید ۱۹ نشان داد که، بدون داشتن آمار مناسب، جهان تا چه حد می‌تواند آسیب‌پذیر باشد. همچنین، با فرارسیدن انتخابات ریاست‌جمهوری، روزنامه‌ها پر شد از نظرسنجی‌ها و پیش‌بینی‌ها دربارۀ نتایج انتخابات که هدف همۀ آن‌ها فرونشاندن عطش ما برای سردرآوردن از شرایط بود. در این یک سالی که در شرایط عدم قطعیت گذشت، اعداد و ارقام برایمان حکم منبع آرامش را داشت. ما فریب دقت ظاهری و عینیت داده‌ها را می‌خوریم و وقتی آمار و ارقام نمی‌توانند سرکشی‌های واقعیت را به بند بکشند، گاه احساس می‌کنیم به‌ ما خیانت شده است.

اشتباهی که تونی بلر و تیم خبرۀ سیاست‌گذاری‌اش انجام دادند آن‌قدر اشتباه رایجی است که حکم ضرب‌المثل را پیدا کرده است: وقتی یک عددِ مفید به معیاری برای اندازه‌گیری موفقیت تبدیل شود، مفیدبودنش را از دست خواهد داد. این موضوع به قانون گودهارت^۲معروف است. این قانون به ما یادآوری می‌کند که اندازه‌گیریِ دنیای انسان‌ها می‌تواند جهت حرکت آن را تغییر دهد. دبورا استون در کتابش می‌نویسد که در شوروی برای کارخانه‌ها و مزارع سهمیۀ تولید تعیین می‌شد، به‌نحوی که شغل و معاش مردم در گرو تحقق این سهمیه‌ها بود. کارخانه‌های نساجی ملزم می‌شدند که مقدار معینی پارچه تولید کنند که این مقدار بر اساس طولْ مشخص می‌شد و درنتیجه بسیاری از دستگاه‌های پارچه‌بافی به‌نحوی تنظیم می‌شدند که نوارهای پارچه‌ای طولانی اما باریک تولید کنند. عملکرد پنبه‌چین‌های ازبک بر اساس وزن محصولِ برداشت‌شده سنجیده می‌شد. بنابراین آن‌ها پنبه را در آب می‌خیساندند تا سنگین‌تر شود. به همین شکل، وقتی در دهۀ ۱۸۶۰ اولین راه‌آهن سراسری در آمریکا ساخته می‌شد، حق‌الزحمۀ پیمانکارها برحسب مایل تعیین می‌شد. بنابراین، بخشی از راه‌آهن در اطراف اوماها و نبراسکا، به‌جای اینکه به‌صورت خط مستقیم کشیده شود، به‌شکل یک قوس بزرگ ساخته شد که باعث شد چندین مایل مسیر غیرضروری (اما سودآور) به خط آهن اضافه شود. مشکل زمانی ایجاد می‌شود که ما، برای چیزهایی که به آن اهمیت می‌دهیم، جایگزین‌های عددی^۳ تعیین می‌کنیم. استون در کتابش جمله‌ای را از قول اقتصاددان محیط‌زیست، جیمز گوستاو اسپت، نقل می‌کند: «ما تمایل داریم آنچه را اندازه می‌گیریم به دست آوریم، پس می‌باید چیزهایی را اندازه بگیریم که مطلوبمان باشد».

البته این مشکل به این سادگی‌ها حل نمی‌شود. مشکلاتی که پیرامون قانون گودهارت وجود دارد گریبان طراحی‌های هوش مصنوعی را هم خواهد گرفت: چطور می‌خواهید هدفی را برای الگوریتمتان توضیح دهید وقتی اعدادْ تنها زبان مشترک بین او و شما هستند؟ دانشمند علوم رایانه، رابرت فِلت، یک بار الگوریتمی طراحی کرد که وظیفۀ فرودآوردن هواپیما بر روی ناو هواپیمابر را برعهده داشت. هدف این بود که یک هواپیمای شبیه‌سازی‌شده را به‌آرامی بنشاند، طوری که کمترین فشار ممکن به بدنۀ هواپیما وارد شود. متأسفانه، در حین اجرای تمرینی، مشکلی در الگوریتم شناسایی شد. اگر الگوریتم، به‌جای اینکه هواپیمای شبیه‌سازی‌شده