گروه سایبان - کروگر(Dunning-Kruger) توسط دو پژوهشگر دانشگاه کرنل در سال ۱۹۹۹۹ کشف شد. این اثر یک جهت گیری شناختی یا بهتر بگوییم یک خطای ادراکی است که در آن افرادی که در یک رشته خاص، تخصص چندانی ندارند، دچار نوعی توهم خود بزرگ بینی می شوند. در واقع این افراد به دلیل عدم مهارت و دانش در آن زمینه توانایی ارزیابی مهارت های خود را ندارندو به اشتباه تصور می کنند که به درجه ای از تخصص رسیده اند؛ با این حال وقتی در معرض آزمون و یا آموزش مهارت هایی که ندارند قرار می گیرند، به تدریج از این توهم خارج می شوند و به ضعف و کم دانشی خود پی می برند. همچنین پژوهش های این دو فرد نشان داد که معمولا افراد متخصص، دشواری و پیچیدگی مهارت خود را دست کم می گیرند و ناخودآگاه احساس می کنند که کاری که برای آنها آسان است برای دیگران نیز آسان است.  

صنعت بیمه در ایران از جنبه های مختلف می تواند از این پدیده متاثر شود که در ادامه به چند مورد اشاره خواهد شد:

همانطور که در یادداشت  "پدیده درب گردان"، مانعی بر پویایی و رقابت پذیری صنعت بیمه، ذکر شد معمولا مدیران دولتی به دلیل سالها مدیریت (اداره کردن) در بخش دولتی و شبکه ارتباطی ایجاد شده دارای اعتماد به نفس بالایی در خصوص توانایی خود در شرکت داری در صنعت بیمه می باشند غافل از اینکه شرکت داری در صنعت بیمه به خصوص در محیط پویا، متغیر و با عدم اطمینان محیطی الزامات خاص خود را دارد که اکثر مدیران با تفکر و رویکرد دولتی از آن بی بهره اند. با این حال ایشان با توجه به روابط گسترده و دسترسی بیشتر به اطلاعات، موفق تر از همتایان خود از بخش خصوصی در تصدی مناصب مدیریتی کلان صنعت عمل می کنند؛ هر چند که پس از مدتی با مواجه شدن با چالش های پیش رو، به ناچار درگیر فعالیت هایی می شوند که با اصول بیمه گری و مدیریت ریسک و اخلاق حرفه ای منافات دارند. 

به جرات می توان گفت بیمه گری یکی از پیچیده ترین کسب و کارهاست که نیازمند دانش، مهارت و تخصص های متعدد، به هم وابسته و متداخل است. صرف توان پرداخت سرمایه تاسیس یک شرکت بیمه جهت راه اندازی و مدیریت موفق یک شرکت بیمه کفایت نمی کند. متاسفانه محیط صنعت بیمه در سالهای اخیر به سمتی رفته که هر فعال بخش بازار مالی اعم از بانک ها، یا سابر فعالان اقتصادی بیمه گری را سهل و آسان انگاشته اند و صرف تمهید سرمایه، قصد ورود به آن را دارند. این موضوع نیز به نظر مرتبط با اثر دانینگ – کروگر است که اشخاص یا سازمانها در خصوص دانش و مهارت های لازم برای شروع کسب و کار بیمه ای دچار اغراق می شوند. در مقابل صاحبنظران و افراد متخصص، با تجریه و خوش فکر صنعت، به سختی در این حیطه ورود می کنند. در این جاست که لازم است نهاد های ناظر، ساز و کارهای ورود بازیگران جدید به را به شکلی تنظیم کنند که خروجی آن جذب افراد حقیقی و حقوقی توانمند و حرفه ای در صنعت باشد. ادامه روند کنونی حضور شرکت های جدید، بدون هیچ طرح تجاری خاص، نهایتا منجر به رقابت بر سر بازار بالفعل، با دیگر شرکت ها خواهند کرد و در نتیجه به دلیل عدم هماوردی با برند های شناخته شده و شبکه گسترده شرکت های بزرگ و اینکه واجئد مزیت رقابتی خاصی نمی باشند و در غیاب بدنه کارشناسی فنی به فعالیت های شبه دامپینگ مانند نرخ شکنی و فعالیت های مغایر با اصول اخلاق حرفه ای مبادرت می کنند.      

3- منابع انسانی شرکت های بیمه

همانند دیگر سازمانها، فارغ از برخورداری از شرایط احراز مشاغل بیمه گری، افراد با اعتماد به نفس بالاتر (در کنار مهارت های ارتباطی) در به دست آوردن جایگاههای کلیدی و مدیریتی موفق تر عمل می نمایند. این وقتی خطرناک است که این اعتماد به نفس نه بر اساس شایستگی ها و قابلیت های اثبات شده، بلکه صرفا به دلیل اثر "دانینگ – کروگر"، به وجود آید. در مقابل نیروهای متخصص و حرفه ای به دلیل ارزیابی کمتر از واقع از خودشان به بعضی از عرصه ها ورود نمی نمایند یا اینکه در حاشیه نگاه داشته می شوند. لذا لازم است مدیران منابع انسانی صنعت بیمه (اعم از بیمه مرکزی و شرکت های بیمه)، با تدوین سازوکاری برای رصد و مستند کردن شایستگی ها و قابلیت های کارکنان صنعت، کارشناسان و مدیران حرفه ای و متخصص صنعت را شناسایی و با تدوین راهکاره شغلی مناسب برای ایشان در موقعیت های مناسب قرار گیرند.

برای جلوگیری از "اثر دانینگ – کروگر" در صنعت بیمه در موضوع شبکه کارگزاری و نمایندگی، لازم است ورود بازیگران جدید به صنعت،  منوط به احراز قابلیت های (بروز شایستگی ها در عمل) و به صورت چند مرحله ای شود. استفاده از مدل های جذب نماینده کل و ارائه کد بازاریابی رسمی بیمه مرکزی قبل از اعطای نمایندگی می تواند مفید

باشد. در سطح خرد نیز مدیران فروش شرکت های بیمه لازم است نیروی فروش حرفه ای را شناسایی نموده و میدان عمل وسیع تری به آنها بدهند. در عوض ارزیابی و جبران خدمت شبکه نمایندگی را منوط به عملکرد فروش و در عین حال معیارهای رفتاری نمایند. با آموزش نیروی های فروش جدید، تبیین اخلاق حرفه ای و رصد مستمر فعالیت های ایشان جهت تسریع جامعه پذیری و ارائه بازخورد های به موقع میتوان این اثر را خنثی نمود.

با توسعه اینترنت و شبکه های مجازی، صنعت به نحوی گرفتار اظهار نظرهای غیر کارشناسی افرادی می باشد که شاید تخصص، دانش، تجربه و اطلاعات لازم و کافی برای رسیدن به یک تجزیه و تحلیل درست را در اختیار ندارند. در مقابل افراد خبره و با تجربه چه در سطوح کارشناسی و چه در سطح مدیریتی به دلایل مختلف در مسائل خرد و کلان صنعت وارد نمی شوند. شاید یکی از دلایل این موضوع،  "اثر دانینگ – کروگر" باشد. افراد کمتر آشنا با اعتماد به نفس بیشتر در مورد مباحث مختلف صنعت دست به قلم شده یا پشت تریبون قرا می گیرند ولی افراد حرفه ای به این دلیل که فکر می کنند این مطالب، امری بدیهی است یا دیگران می دانند، سکوت اختیار می نمایند. ادامه این روند باعث کاهش غنای مباحث کارشناسی صنعت خواهد شد. راهکار مقابله بر  "اثر دانینگ – کروگر" در این حیطه، ایجاد یک سیستم مدیریت دانش در صنعت و دعوت از متخصصین و با تجربه ها جهت ارائه اظهار نظر ها و دغدغه ها خود است. به این ترتیب با طرح مسائل توسط صاحبنظران واقعی، اظهار نظر های غیر کارشناسی از دور خارج خواهد شد.