گروه سایبان - شرکتهای بیمه وقتی بیمه‌نامه صادر می‌کنند در واقع تعهد می‌نمایند در  صورت وقوع حادثه تحت پوشش، خسارت مربوط را بپردازند. با توجه به احتمالی بودن وقوع حادثه، "مبلغ خسارت مورد تعهد" را به دو بخش کلی می‌توان تقسیم کرد. بخش اول، "مبلغ مورد انتظار خسارت" است که با توجه به قانون اعداد بزرگ، وقوع آن تقریباً قطعی است. بخش دوم "مبالغ غیرمنتظره خسارت" است که احتمال وقوع آن بسیار کم است اما صفر نیست و با توجه به اصل "انتقال ریسک از بیمه‌شده به بیمه‌گر"، بیمه‌گر در صورت وقوع موظف به پرداخت آن است. 

برای شرکتهای بیمه این امکان وجود دارد که "مبلغ مورد انتظار خسارت" را با دقت بسیار بالا برآورد کنند لذا شرکتهای بیمه می‌توانند نرخ فنی حق بیمه را بگونه‌ای تعیین نمایند که با تقریب بسیار بالا "مبلغ مورد انتظار خسارت" را پوشش دهد. اما امکان برآورد حق بیمه برای پوشش "مبالغ غیرمنتظره خسارت" با تقریب قابل قبول میسر نیست و اگر بیمه‌گر بخواهد این نوع از خسارت‌ها را با حق بیمه پوشش دهد بناچار باید حق بیمه را بر اساس بیشترین "مبلغ ممکن خسارت غیرمنتظره" تعیین کند که در اینصورت توجیه اقتصادی فعالیت وی از بین خواهد رفت. دانشمندان امر بیمه، برای حل این مشکل راهکار هوشمندانه‌ای پیش پای شرکتهای بیمه و نهادهای ناظر بر بازار بیمه قرار داده‌اند. در این راهکار شرکت بیمه موظف می‌شود حداقل به میزان "مبالغ ممکن خسارت غیرمنتظره"، از محل منابع صاحبان موسسه بیمه، سرمایه داشته باشد. توانگری مالی(Solvency) در اصل و در مفهوم خاص، نسبت "سرمایه موسسه بیمه" به "مبالغ ممکن خسارت غیرمنتظره" است. 

علاوه بر "خسارتهای غیرمنتظره"، ممکن است به دلایل دیگری چون اشتباه در تعیین حق بیمه، افت و خیر پیش‌بینی‌نشده در قیمت دارائی‌ها، عدم وصول غیرمنتظره مطالبات، عدم نقدشوندگی پیش‌بینی‌نشده دارائی‌ها، اختلالات غیرمنتظره در سیستم‌ها و فرآیندهای داخلی موسسه بیمه و ...، نیز موسسه بیمه نتواند به تعهدات خود در زمینه پرداخت خسارت عمل کند. برای حل این مشکل احتمالی هم متخصصان امر بیمه پیشنهاد می‌کنند موسسه بیمه، معادل حداکثر زیان احتمالی ناشی از موارد فوق‌الذکر سرمایه داشته باشد. بنابراین در توانگری‌های مالی جدید، علاوه بر "مبالغ ممکن خسارت غیرمنتظره"، "حداکثر زیان احتمالی ناشی از اشتباهات و موارد پیش‌بینی‌نشده فوق‌الذکر" نیز لحاظ می‌گردد. 

بی‌توجهی به تعریف دقیق توانگری مالی، باعث بروز برخی تصورات ناصحیح نسبت به این مفهوم مالی می‌شود. توانگری مالی، جایگزین ارزیابی ریسک در فرآیند تعیین حق بیمه، مدیریت ریسک دارائی‌ها، مدیریت فرآیندهای سازمانی و حاکمیت شرکتی در موسسه بیمه نیست بلکه مکمل آنهاست. اصولاً توانگری مالی پس از این فرض مهم مطرح می‌شود که شرکت بیمه حق بیمه را بطور صحیح و بر اساس موازین فنی مربوط تعیین می‌کند و نرخ‌شکنی نمی‌نماید، ریسک دارائی‌ها و سرمایه‌گذاری‌های خود را بدرستی و دقت مدیریت می‌کند، از کارائی سیستم‌ها و فرآیندهای داخلی خود اطمینان می‌یابد و اصول حاکمیت شرکتی را مراعات می‌کند. بنابراین طرح برخی موضوع‌ها چون عدم نیاز به کنترل ذخایر، کنترل سرمایه‌گذاری‌ها، کنترل فرآیندهای ارزیابی ریسک، کنترل نحوه اداره موسسه بیمه و ...، با وجود کنترل توانگری مالی برداشت دقیقی از توانگری مالی نیست. در واقع کنترل توانگری مالی، جزء مهم ولی کوچکی از نظارت مالی است نه همه آن. 

توانگری مالی موسسات بیمه، تقریباً معادل مفهوم کفایت سرمایه در نظام بانکی است. وقتی توانگری مالی موسسه بیمه کاهش می‌یابد و حتی به کمتر از میزان حداقل استاندارد می‌رسد به معنی ورشکستگی موسسه بیمه نیست بلکه به مفهوم افزایش ریسک فعالیت بیمه‌گری و یا وجود ریسک خارج از استاندارد فعالیت بیمه‌گری در آن موسسه بیمه است. همانطور که نازل بودن کفایت سرمایه یک بانک، به مفهوم ورشکستگی آن بانک نیست بلکه به مفهوم وجود ریسک بالای فعالیت بانکی در موسسه اعتباری مورد نظر است.