ایران و جهان - ساكنان شهرها و روستاهاي محروم استان هاي شرقي ايران از زمين هاي لم يزرع و اقتصاد كم فروغ در اين مناطق مي گويند.

به گزارش ایران و جهان به نقل از سازمان پيشرفت و توسعه سازمان ملل متحد موسوم به UNDP، تخريب بيش از حد چراگاه ها، قطع درختان براي تهيه سوخت و باد هاي شديد فرسايشي نزديك مرز افغانستان زندگي را براي ساكنان اين مناطق سخت كرده است.

پرابو بودهاتوكي، يك مشاور فني در UNDP، با بازديد از روستاي حسين آباد، زندگي در آن جا را غير ممكن مي بيند. در اين روستا مردم براي مقابله با باد سيستاني و گرماي غير قابل تحمل آن، تمام بدن خود را با لباس مي پوشانند. در اين روستا زندگي جريان دارد اما هيچ چيز مطلوب نيست.

اخيرا، يك آ�?انس دولتي در ايران كه بخشي از بودجه آن توسط UNDP و سازمان تسهيلات محيط زيست جهاني (GEF) تامين مي شود، خبر از احياي خاك هاي نامساعد داده است. در بعضي از اين زمين ها بذر گياهاني كاشته شده كه قابليت ايجاد تاخير در روند پيشروي بيابان و كاهش انتشار گاز هاي گلخانه اي در مناطق خشك و بياباني با تجزيه كربن در گياهان و خاك را دارند.

هدف از اجراي اين پرو�?ه همچنين توانمندسازي جوامع محلي از طريق اعطاي وام هاي كوچك در منطقه اي است كه بانك هاي بزرگ به آن ها اعتنايي نمي كنند.

تشويق جوامع به مالكيت و خريد زمين و تلقين احساس امكان تغيير سرنوشت در ميان آن ها براي احيا اين مناطق لازم و ضروري است.

گروه هاي توسعه روستايي براي اجراي چنين پرو�?ه هايي كاملا مجهز هستند. آن ها با مديريت صندوق هاي كوچك و پس انداز هاي اعضا براي انجام اين كار رهسپار مناطق خشك و بياباني مي شوند. به اين ترتيب، امكان اعطاي وام به روستاييان براي راه اندازي يك كسب و كار پر درآمد مانند خريد، پرورش و فروش نهال يا دامپروري با رويكرد حفظ محيط زيست وجود دارد.

در حالي كه بيشتر اعضاي اين جوامع از اين بودجه هاي كم براي احياي محيط زيست استفاده مي كنند، برخي اين پول را براي ابتكارات اجتماعي قرض مي گيرند. براي مثال، يك شبكه خدمات بهداشت و درمان در يك منطقه بي آب و علف با بودجه كم راه اندازي شده كه براي چكاپ هاي پزشكي جاي مناسبي است.

علاوه بر اثر مثبت قابل توجه اين پرو�?ه ها بر روي محيط زيست، حضور زنان در آن ها اعتماد به نفسشان را بالا مي برد.

در فاز اول اين پرو�?ه، از سال 2004 تا 2010، احيا و مديريت پايدار اين مناطق توسط جوامع ملي مقرون به صرفه و البته به نفع آن ها بود. در سال 2010، UNDP و شركا بر سر توسعه پرو�?ه براي پنج سال ديگر با استفاده از روش هاي مشاركتي مشابه به توافق رسيده و به اين ترتيب جوامع خود مسئوليت مرمت، حفاظت و استفاده پايدار از محيط زيست با تغيير در سبك زندگي ساكنان را پذيرفتند. فاز دوم در حال حاضر در شش استان ديگر، شامل تهران و كرمان در حال انجام است.