گروه سایبان - نامه اخیر بیمه مرکزی در خصوص تامین ارز مورد نیاز برای حق بیمه، خسارت و هزینه های اتکایی به نرخ بازار ثانویه ارز از سوی بانک مرکزی و اعلام نرخ تسعیر دارایی و بدهی ارزی شرکت های بیمه در سال 98 با نرخ ارز نیمایی سبب تاثیرات رویایی در صورت های مالی برخی شرکت های بیمه شده است.

به گزارش رازپول، تاثیر نرخ تسعیر ارز که تفاوت معناداری هم با آنچه در سیستم بانکی به عنوان نرخ تسعیر اعلام شد، سبب شده است که شرکت‌های دارای منابع ارزی از وضعیت بسیار مطلوبی نسبت به سایرین برخوردار باشند. اما این شرکت ها کدامند؟

بیمه پاسارگاد از جمله شرکت‌هایی است که اخیرا اعلام کرده که با توجه به حجم بالای منابع ارزی موجود درآمد 1.234 میلیارد ریالی کسب کرده است.

ایجاد درآمدهای رویایی ارزی برای برخی شرکت‌های بیمه ای در حالی صورت می گیرد که از 32 شرکت بیمه تنها برخی شرکت های بیمه ای مجوز قبولی دارند و این موضوع به محدودیت های بیمه مرکزی در جهت صدور مجوز قبولی اتکایی بر می گردد که سبب شده است برخی از این شرایط، درآمدهای سرشاری را به دست آورند.

از سوی دیگر شرایط قبولی در حالی است که شرکت‌های بزرگی مانند دانا و آسیا با وجود داشتن سابقه طولانی در عرصه بیمه ای کشور و دارا بودن نیروی متخصص انسانی و تشکیلاتی وسیع از ارائه خدمت در این بخش محروم هستند. بیمه‌های دارای مجوز قبولی اتکایی به جز بیمه‌های ایران و مرکزی و ایران معین که دارای سهام‌داران دولتی‌اند، بیمه اتکایی ایرانیان، اتکایی امین، البرز، ملت و پاسارگاد بودند که اخیرا به این لیست محدود بیمه‌های کوثر و پارسیان نیز اضافه شدند. 

البته بیمه اتکایی سامان نیز اخیرا موافقت اصولی تاسیس به دست آورده است و به نظر می رسد که سهام داران بخش خصوصی به این بازار علاقه خاصی نشان می دهند.

بنابراین پرسش این است که آیا نحوه قبولی اتکایی از سوی بیمه مرکزی ضابطه مند است؟ از سوی دیگر بازار اتکایی چگونه هدایت می شود و شرکت هایی که این امتیاز را به دست می آورند چگونه از آن بهره برداری می کنند؟

آیا بیمه ایران هم از وضعیت تسعیر ارزی منتفع شده است یا قدرت انتخاب بیشتر ریسک در بخش خصوصی سودهای رویایی این شرکت ها را رقم می زند؟

این موارد در حالی عنوان می شود که شرکت‌های فعال در این بخش دارای چسبندگی های سهام داری هستند که احتمال می رود بر توزیع انتخابی ریسک ها تاثیرگذار باشد به طور مثال بیمه پاسارگاد بیش از 8.76 درصد سهام بیمه اتکایی ایرانیان را نیز در اختیار دارد و این گروه مجموعا به بانک پاسارگاد متصل است.

ترکیب پرتفوی بیمه پاسارگاد و حجم قابل توجه بیمه های عمر در این شرکت همواره مورد توجه بوده است اما سوال اینکه سهم این رشته(بیمه عمر) در ظرفیت ایجاد شده در بیمه پاسارگاد برای قبولی اتکایی چیست و چگونه قرار است منافع آن به بیمه گذاران این رشته اختصاص پیدا کند؟

این موارد در حالی عنوان می شود که معصوم ضمیری مدیرعامل این شرکت علاوه بر اعلام درآمد ارزی، در نامه ای دیگری در خصوص تاثیرات کرونا بر این شرکت عنوان کرده است که شرکت بیمه پاسارگاد به دلیل فروش بیمه های زندگی دارای منابع قابل توجه برای سرمایه گذاری است که بخش مهمی از آن را در بازار بورس سرمایه گذاری کرده است.

وی تاکید می کند که با توجه به رشد استثنایی بازار سهام در ماه های اخیربیمه پاسارگاد توانسته بازدهی مناسبی را از افزایش قیمت سهام موجود درپرتفوی سهام خود به دست آورد که پشتوانه مثبتی برای نیل به اهداف آتی است.

آیین نامه 68 شورای عالی بیمه در بخش مشارکت در منافع و در ماده 11 آورده است مؤسسات بیمه مکلفند در انواع بیمه‌‏های زندگی جز در بیمه‌های خطر فوت زمانی، بیمه گزاران بیمه‏‌های زندگی خود را در حداقل ۸۵ درصد منافع حاصل از مجموع معاملات بیمه‌های مذکور سهیم نمایند.

اما پرسش این است که با توجه به منافع حاصل از سپرده گذاری های پرتفو ناشی از فروش بیمه های زندگی، تاثیر این بیمه نامه ها در بخش حقوق صاحبان سهام این شرکت نخواهد بود؟ که در نهایت قدرت اتکایی را برای این شرکت پدید آورد؟ چقدر از این موارد به مشارکت در منافع بیمه گذاران تعلق خواهد گرفت؟

محمد آسوده مدیرعامل بیمه اتکایی ایرانیان نیز در نامه‌ای به بورس اذعان کرده بود که شرایط سرمایه گذاری در بورس سبب شده که تاثیرات کرونا بر این شرکت اثر چندانی نخواهد داشت. به عبارت ساده تر جذب منابع ارزی برای این شرکت سبب درآمد نرخ تسعیر شده و در بخش ریالی سرمایه‌گذاری‌ها در بورس حساب‌های این شرکت را متورم‌تر می‌کند. اما آیا بیمه مرکزی و ایران نیز چنین وضعیتی داشته اند؟

از سوی دیگر شرکت‌های دارای سهم نگهداری پایین و شرکت هایی که مجوز قبولی اتکایی نداشته اند مجبورند که ریسک های خود را منتقل کنند و با توجه به نوسانات ارزی کشور و وضعیت مطالبات از بیمه‌گذاران در صنعت بیمه قطعا در این میدان دچار آسیب های مالی شدید خواهند بود.

این در حالی است که شرکت هایی مانند دانا و آسیا که دارای سهم پرتفوی قابل توجهی در بازار هستند و باید به همین نسبت واگذاری‌های بیشتری داشته باشند دچار خسران ارزی خواهند بود. این در حالی است که شرکت های دارای مطالبات نیز دچار زیان انباشته خواهند شد.